Voordat je naar een thuis wedstrijd van FC Bemelen gaat kijken moet je altijd eerst langs hem. Een gewone man, met een heel gewoon leven. Die, eerlijk gezegd, ook verder niet zou opvallen als hij een pen in zijn linkerhand zou vasthouden. Dit blijkt echter totaal anders als zijn rechterhand de pen beroerd. Dan lijkt hij groter, sterker, wijzer, eerlijker en vooral nog kaler dan hij eigenlijk is. Logisch dat men hem de geuzennaam ‘De Kale Waarheid’ heeft toegedicht. Op deze zondag stond hij zoals gebruikelijk bij de entree en verkocht hij, op het moment dat ik aankwam, net een lootje voor de voedselmand.

De laatste weken zie ik dappere pogingen van teamgenoten om maar enigszins in de buurt te komen van de ongeëvenaarde dans met de pen die hij zo vakkundig heeft uitgevoerd de afgelopen jaren. Een voor een laten ze zien dat ze hebben geleerd van de meester. We hebben het vaak over ‘de nieuwe Messi’ als er weer een goede voetballer opstaat, maar het liefst zien we allemaal de echte Messi voetballen. Zo geldt dat ook voor de voetbalverslagen van FC Bemelen.

In gedachten ga ik terug naar ongeveer een decennium geleden, toen was hij nog bekend als penningmeester van de plaatselijke FC en de man die tijdens vergadering een uitgebreid verslag schreef over de afgelopen voetbaljaargang. Toen had iedereen al het gevoel: Die jaarlijkse monoloog tijdens de ledenvergadering voelt alsof je een gratis biertje krijgt van de barman en dat die vervolgens de bar sluit…. het is genieten, maar eigenlijk lust je er nog wel een. Wat de aanleiding was voor het schrijven van wekelijkse wedstrijdverslagen kan ik me al niet meer herinneren, maar wat ik me wel kan herinneren waren de koppen van de internationale kranten toen daar het nieuws doorsijpelde dat er in het kleine Nederland een hele grote schrijver van zich liet horen: ‘The Bold Truth never tells a Lie’, Die Nackte Wahrheit’, eine man oder eine Maschine? of het alom bekende artikel in de Telegraaf waarin men zich afvraagt of de Kale Waarheid zijn biefstuk het liefst medium of doorbakken eet. Toch bleef hij trouw schrijven voor ons, hij koos niet voor het grote geld en het schrijven voor de Peking Post, nee, hij volgde zijn hart en zijn liefde voor de club.

Net zoals de liefhebbers van de Backstreet Boys die hopen op een comeback of de fans van de serie Friends die hopen op nog een seizoen hoop ik op een wedstrijdverslag van hem. Mijn wensen zijn misschien onrealistisch en het zullen misschien dromen blijven, maar het feit dat de mogelijkheid er is zorgt ervoor dat ik toch weer iedere morgen mijn bed uit kom en denk: misschien is dit de dag dat hij weer een wedstrijdverslag heeft geschreven. De een gelooft in God, de ander in Allah maar ik kijk liever op tegen iemand die ik zelf wonderen heb zien verrichten.

Een opsomming van termen als memorabel, episch, en onvergetelijk zijn uiteraard op zijn plaats. Als het publiek de 12e man is dan was hij toch zeker de 13e man en met 2 mensen meer dan de tegenstander kun je kampioen worden zo is gebleken. Mocht Fc Bemelen in al zijn ambitie dit jaar de nacompetitie bereiken dan speel ik graag weer met 13 tegen 11.

Ik voel de drang om zijn legendarische levensmotto op te schrijven, maar ik kom tot de ontdekking dat mijn vingers verstijven bij de gedachte daaraan, het recht om zo af te sluiten heeft alleen de maestro zelf……

Ik dwaalde even af, ter zake: Bemelen verloor deze wedstrijd om snel te vergeten met 4-2. Tijd om te treuren is er niet want a.s. donderdag wacht alweer de volgende wedstrijd, in Bemelen, tegen de Geulsche Boys.

PS.

Verder wil ik de bezoekers van deze site vragen gul te doneren aan de stichting “we verdienen allemaal een eigen emailadres’. Leon kan zich namelijk geen eigen emailadres veroorloven waardoor zoon Lei weinig tot geen gebruik kan maken van zijn eigen email-account. Namens Lei alvast bedankt.

Eindstand: 2-4
Goals: Didier, Killian

Tekst: Kevin Andriën